Bush bussen
Wat hebben we er veel gezien, verlengde trucks met 20-30 passagiers. Deze passagiers zijn vrijwel allemaal jong, tot een jaartje of 30, avontuurlijk en beschikken over veel tijd. Gister ontmoeten we de 22 gasten van zo’n bush-bus, ook wel (en naar onze mening onterecht) overlanders genoemd.
Vanuit onze relaxte zitplaats konden we ze nauwkeurig gadeslaan. Van rust naar chaos in 30 seconden zoals het al snel bleek. Want die 22 mensen hebben 22 verschillende karakters, temperamenten en vooral verwachtingen.
– Kunt u aub mijn telefoon opladen, ik móet naar huis bellen en er is geen stroom hier.
– Een tanige jonge man die, in de donkerte van de avond, met een lichtgevend springtouw zich uit de naad springt. Luid moppert als hij zijn eigen score niet haalt.
– De stoere Australiër, die trots zijn net gekochte mes laat zien en aangeeft dat het vanavond heel laat gaat worden vanwege het koude bier.
Het is juist die bonte melange die ons de rust geeft van het genieten van de chaos om ons heen. Alsof zij precies het voorbeeld zijn van reizen zoals wij dat niet willen. Deze groep [doet] in 40 weken London- Cairo – Kaapstad. Het zij gezegd, ze komen op de mooiste plaatsen, ze hebben geen technische zorgen en ze zijn goedkoper uit dan wij. Zo’n reis, inclusief eten en een paar entrees voor parken kost hen € 7.000, zeg dat ze uitkomen met alles erbij op € 10.000.
Waarom dit zo ver van ons vandaan ligt laat zich eenvoudig uitleggen. Met zo’n willekeurige groep 40 weken lief en leed delen lijkt me een gevangenisstraf. In mijn geval is het niet de vraag óf er een moord zal plaatsvinden, maar wanneer. Veel frustraten zie ik de truck passeren met een bewonderend oog naar Bully. Vooral naar de privacy en de ruimte om spullen mee te nemen / op te bergen. Het is niet de bedoeling namelijk dat je meer dan jou locker aan spullen hebt. Dan praat je over 60 x 60 x 60 cm per persoon, een goede rugzak en een handtasje schatten we. De route is uitgestippeld, maar stoppen op toevallig ontdekte, mooie plekken is ondenkbaar. Wel elke twee uur een kort plaspauze, maar voor de rest is alles vooraf bepaald.
Als eerste actie na aankomst worden de tenten opgezet ‘ik ben zo blij dat ik vannacht alleen slaap’, horen we een meisje zeggen ‘ik werd gek van die dikke trien’. En zo vecht je voor je zitplaats in de bus, voor de beste plek je tent op te zetten en de slaapgenoot die je wel of niet wilt. De kok heeft inmiddels het corvee ingedeeld. Vijf mensen die aardappels jassen, twee die de borden en het bestek klaarzetten, twee die de groenten snijden en de kok zorgt voor de bereiding. Over de kwaliteit van het voedsel horen we niet altijd de goede dingen. (wat word ik dan heerlijk verwend door Trui-lief).
Maar een absoluut voordeel is dat zij de leuke plekken kennen, alle toeristische highlights bekijken (die wij eigenlijk vooral mijden) en dat er een garantie van aankomst is, dat wil zeggen: er is technische kennis, terreinkennis, de wegen zijn bekend en er is een bult ervaring bij de chauffeur en de tourleader. Om 13.00 uur is het vertrek gepland, om 13.02 rijden ze weg, zijn de tenten opgeruimd, de vaat gedaan en alle lockers gevuld. Op weg naar weer een dikke 400 km in de bus zitten. Een haast militaire operatie.
Toch verkiezen wij de vrijheid, het zelf keuzes maken. Genieten we van een camping vandaag aan de Okavanga rivier, de Ngepa bushcamp. Deze ligt een kilometer of 10 van de hoofdweg (die zelf ook een eindeloze gravelweg is) en wordt gekenmerkt door leuke borden met tekst. [4×2 links aanhouden, 4×4 mag rechtdoor]. Even later: [geloof ons, je komt niet vast te zitten]. En: [je bent nu halfweg, even nog volhouden.] Bully schudt van het lachen en ploegt door het losse zand dat het een lust is. Zo geweldig is inmiddels die zekerheid dat we zwaar, heel zwaar terrein aankunnen met onze truck. We komen op de bushcamp en worden blij verrast door een heerlijk uitzichtpunt aan het water, het besmuikt lachen van de nijlpaarden en wel heel originele toiletten en douches. Links af voor de mannetjes, zegt een bord, rechts af voor de vrouwtjes. Om uiteindelijk bij dezelfde toiletten uit te komen waar man en vrouw naast elkaar op de pot kunnen zitten. (zie de foto’s). De bril van het herentoilet is vastgemaakt met een hangslot, lachen. Een verwijzing naar [starbath], tussen de bamboematten een kronkelweggetje naar een open terreintje, waar pontificaal een zinken kuip staat met een douchekop erboven. Geniaal.
Natuurlijk kamperen we liever in het wild, daarvoor zijn we helemaal toegerust. Maar het heeft ook te maken met privacy en veiligheid dat we veelal kiezen voor een omheining. Sta je namelijk op een van God verlaten plaats waar geen sterveling te zien is als je aankomt, staan er 10 minuten later 20 kinderen vol verbazing en bewondering je aan te gapen. Voeren ze een life Music performance op, al zijn ze twee en vijf jaar jong, percussie op een autogrill. We horen dat er recent nog een toerist op onze route is vermoord, dat zet je aan het denken. We nemen graag een risico waar we de kansen kunnen inschatten, maar we nemen liever geen risico waar het ons leven betreft.
