De zomer voorbij

Volle, zware eikenbomen trekken hun groen terug, wat blijft is donkerbruin knisperend blad. Dor als benige ouwe mannenhanden.
Maïsvelden doen hun best de kolf zo groot mogelijk te laten lijken, maar minuscule kolfjes doen je anders denken. De stengels zijn lager, het blad minder groen. Het stemt me droef.
Van hun oogst beroofde velden worden bewerkt door zware tractoren, dubbele eggen, met zesbladige ploegscharen. Droge zandgrond wordt hoopvol opengereten, voor een vruchtbaar nieuw seizoen.
Spreeuwen verzamelen zich, nog niet majestueus in grote vluchten, maar in kleinere vlokken en laten hun twijfel zien, gaan of nog even blijven?
Eens wilde rivieren die nu vooral hun kiezels laten zien. Schepen door de Donau met maximaal 50 cm diepgang. De Elbe, Duitsland 2e levensader, vrijwel droog. Pontjes varen niet meer, scheepvaart is ‘eingelegt’, ofwel ligt helemaal stil. Een rustige reiger staat middenin de Elbe, het water nauwelijks kniehoog, heeft een overdaad aan keuze, immers het water is op deze strategische plek 20-30 cm. Lachend vraag ik me af, we staan aan de oever van de Elbe, of we niet met Bully dwars door de rivier zouden kunnen rijden? Spektakel natuurlijk, ware het niet dat ik zo’n risico niet met mijn huis wil lopen….. Tempting though…..

Vannacht eerst weerlicht, flitsen op kilometers afstand, gevolgd door een schrale donderrol minuten later. Einde dag was zweterig heet, enorm vochtig, zwaar wollig en onplezierig. Dan steekt de wind op, van een beetje naar meer. Om dan een vuurwerk in de lucht te zien dat wij mensen niet kunnen maken. Kletterende regen, duizenden lichtflitsen, donderende, rollende donders, het is er allemaal. En wij liggen in ons bedje te genieten van deze frisse uitnodiging, deze voorbode van ander weer.
Het is half augustus, na een van de warmste zomermaanden ooit met te weinig regen en teveel zon. Die onwrikbare, altijd weer sterke natuur, neemt zijn eigen maatregelen. Los van onze agenda, los van de gevolgen voor boer en tuinder.

We hebben twee kisten met teken- en schilderspullen bij ons. Geen enkel moment de energie gevoeld daar iets mee te doen. Zoveel eenvoudiger om mijn kleine cameraatje te gebruiken en het groen te schilderen. Míjn afscheid van die warme zomer, waarin we in 100 dagen Bestemming Onbekend, onze relatie opnieuw weer hebben kunnen verdiepen. Een oneindig proces met een onuitputtelijke bron, waarin we het tempo van de natuur proberen op te zoeken. Ons tempo ligt te hoog en twijfelend proberen we dat te verlagen. Stürm und Drang? Het ongeduld van ons diersoort, op zoek naar nieuw, het voor de hand liggende vergetend. Ook wij. Ook wij kunnen nog zoveel leren.
We snakken naar de koele zilte zeewind, naar warme jacks en petjes, naar regen en wind die ons huisje laat schudden.

verdikke, kan de plaatsnaam niet ingeven, slechte verbinding….