Wat laten we achter?

Wat laat je achter als je er weer een paar weken op uit trekt?
Is dat je huis, die warme stenen, die je tijdelijk ‘de jouwe’ mocht noemen? Zijn dat de warme armen van je kids die je soms omvatten en waar je die bijzondere verbondenheid voelt? De fysieke nabijheid van Wachter, de leenhond waarvan hun baasjes uitgegroeid zijn tot échte vrienden? Het Millingse turbulente landleven, waar iedereen je kent en ook de onbekenden worden getrakteerd op een oprecht ‘hallo’?
Zijn het de eindeloze wandelingen langs de Rijn, waar Konikpaarden en Galloway runderen zich zo opdringend laten zien? De rit Nijmegen – Millingen, inmiddels minstens 1.500 maal afgelegd met een zich niet aflatende bewondering voor de verschillen die zich elke rit weer voordoen? Laat je dat achter je?
Nauwelijks. Je neemt ze mee. De onstuimigheid van Wachter, de appjes van je vrienden, de verbondenheid met Sam en Tom. Het is een misverstand dat je überhaupt iets waarvan je houdt achter je kunt laten. Wat je lief hebt is met vuur en vlam in hart en hersenen gegrift. Het verwarmd je tijdens de eindeloze rit, op weg naar zuid Spanje deze maal. Verkoelt je in de woestwarme woestijnwind van Soedan. Het maakt dat je bent wie je bent, blijft wie je bent en wordt die je wilt worden.
Ik neem de presentatie in de Waard van Kekerdom met me mee, de laatste dag voor ons vertrek. Waar vijftien mensen zich verbazen over mijn veertig minuten pleidooi van het leven een KunstWerk te maken. Ik neem de mooie beelden mee die ik met LightRoom zo lekker heb bewerkt. De uren op mijn tuinkamer dat ik luisterend naar de muziek van mijn keuze op dat moment, dat ik doe waar ik dan zin in heb. Ik beroer de toetsen van mijn toetsenbord, zoals ik dat nu ook doe. Andere toetsen, ander toetsenbord, zelfde emotie, zelfde ik. Wat ik achter laat? De emotie van een ‘plek’, nieuwsgierig naar al die andere plekken.