Malawi in (trick) and out (threat)
De lezers hebben natuurlijk al lang begrepen dat het ons aan alle denkbare reisvoorbereiding ontbreekt. Met enige trots melden we dat zulks ook in de toekomst het geval zal zijn. We reizen onze kont achterna, zwalken soms van links naar rechts over dit enorme continent, maar zoeken de plekjes waar a) de minste blanken zijn b) het naar ons idee het allermooist is. Verhalen van andere reizigers ‘jeetje, hebben jullie die waterval gemist’ lachen we weg met de opmerking ‘vraag ons wat we wél hebben gezien, dat is veel interessanter….’
Dus we passeren de grensovergang Malawi en, voor het eerst, gooit Trui zich in de strijd om de documenten te regelen aan de grens. Met een royaal decolleté vlindert ze lachend langs de loketten en haalt de nodige stempeltjes. We hoeven niets te betalen (buiten de reeds gekochte visa), geen extra verzekering, geen extra wegenbelasting, helemaal niets. Kregen dus ook geen formulieren mee. We hebben de ijzeren discipline (dat wel) om alle grensformulieren keurig in een speciale map op te bergen, zo dat we bij het verlaten van dat land alles gemakkelijk kunnen overleggen. In dit geval niets dus.
Na 20 dagen heerlijk genieten van Malawi willen we naar Mozambique. Bij het verlaten van Malawi een donker kijkende soldaat die een bepaald formulier vraagt. Dat hebben we dus niet, maar voor de vorm kijken we in onze map. Een official stelt dat we $ 245 roadtax zouden hebben moeten betalen bij het binnenkomen van Malawi. Ik steek uit gewoonte een pijpje op, doe heel relaxed en zeg even niets. Dat duurt een minuut of 10 en onderwijl staan we behoorlijk in de weg. We doen alsof we geen haast hebben. Totdat de kerel een opening aanbiedt: ‘hoe lossen we dit op?’.
Dan komt het op ‘slimheid’ aan, hoop ik. Ik nodig de man uit in de cabine en vraag botweg ‘als ik jou $ 50 betaal, is dan het probleem opgelost?’ Na wikken en wegen, een hele hoop gemaar, geeft hij zijn ja. Hij grist het biljet weg en stapt uit de auto, nog net kan ik hem tegenhouden ‘dat biljet blijft hier tot we de grens over zijn!’ Hij kijkt wat zuunig, laat het biljet achter en komt na 10 minuten terug. Hij had met zijn baas gesproken en die vond $ 70 als minimum. Ik start de auto en rij rustig, met hem naast me, naar de grenspaal. Die gaat open, waarna ik zijn deur open doe met de boodschap ‘bedankt’. Hij zeurt nog over 20 ontbrekende dollars, maar ik groet hem beleefd en met een dikke glimlach.
Trick of threat? Nou zou het best kunnen zijn dat we dus helemaal niets hadden hoeven betalen. Dat de soldaten aan de overgang onderdeel van zijn complot zouden kunnen zijn. Dan hebben ze het geweldig gespeeld en prijzen we ze aan voor een Oscar.
Wij waren trots op ons stoere overlanders-gedrag. Tevreden roepend dat $ 50 minder is dan $ 245. Maar dat, wanneer we toch getild zouden zijn, het een overzichtelijk bedrag is. Nou ja, eigenlijk willen we de waarheid niet weten, veel leuker in dat stoere gevoel te blijven dat we het goed hebben gedaan. Toch?
